Building no.19
Location: Iran | Tehran | Tehran
Function: Work Space
Type: Renovation
Area: 300 M2
Year: 2019
Status: Complete
Client: Mr. Sharifi
Architect: PRAGMATICA STUDIO
Design Team: Farzad Hajsharifi, Nazanin Sharif
Presentation: Farzad Hajsharifi, Nazanin Sharif
Construction Supervisor: Mohamadreza Mohebali
Structure Consultant: Afshin Ghaemi
Construction: PRAGMATICA, Ali Farazollahi, Majid Sadeghi
Photography: DEED STUDIO
Building no.19
Location: Iran | Tehran | Tehran
Function: Work Space
Type: Renovation
Area: 300 M2
Year: 2019
Status: Complete
Client: Mr. Sharifi
Architect: PRAGMATICA STUDIO
Design Team: Farzad Hajsharifi, Nazanin Sharif
Presentation: Farzad Hajsharifi, Nazanin Sharif
Construction Supervisor: Mohamadreza Mohebali
Structure Consultant: Afshin Ghaemi
Construction: PRAGMATICA, Ali Farazollahi, Majid Sadeghi
Photography: DEED STUDIO
Facade Reconstruction of Building No. 19, is a project that is defined on the theme of owning empty space and encountering the challenge of boundary and its associated qualities.
The wall-boundary which defines the ownership limits, provides security and creates the concept of inside and outside. Permeability, generosity, and extroversion as opposed to rigidity, and introversion are qualities that could be achieved through a different attitude towards the subject.
The 40-year old building No. 19 has two floors and consists of 9 office units. Half of the ground floor area is the parking lot and the remaining half is an office unit. The courtyard is the entrance access to the building, while compensating the inadequate numbers of parking space.
The facade of the building is a decayed surface of 30 m long and 10 meters high that exhibits an eclectic visual disturbance. Towards this end, the reconstruction of the façade was a decision that was made considering the fact that the suspension of the building’s activities was not an option. On the other hand, interior space of each unit had been renovated at different times, so intervention in the indoor spaces, was not possible. The scope of intervention, therefore, remained only at the facade surface. The courtyard wall had become a surface for paper advertisements over time, and their trace had left unpleasant marks. The immediate urban context of the project is a passive, closed and low-quality area. The rigid wall of Seyed Khandan Bridge has immensely overshadowed the poor quality of this passage.
The design strategy was to redefine the boundaries between “building-courtyard” and “courtyard-sidewalk”. Our approach to this project was to reduce the rigidity of the courtyard wall and dividing it by the facade wall. In this way by permeating the empty space (courtyard); we decreased the ownership certainty and totalitarianism, while at the same time the building’s sense of insecurity towards the city was compensated in another way.
Visual organization of the urban body, visually and physically organizing the yard space, increasing the greenery to act as an urban landscape and increase the space quality for the indoor users, creating a filter to lower the visual, noise and environmental pollution to improve the quality of space for the indoor user in all of the building levels, creating a space expansion in the immediate urban context, and the last but not least, creating an iconic facade are the side-achievements of the design strategy of the team.
بازسازی نمای ساختمان شماره 19، پروژه‌ای است با موضوع مالکیت فضای خالی و مواجهه با چالش مرز و کیفیت‌های مترتب بر آن . دیوار-مرز حدود مالکیت را مشخص می‌کند، تأمین امنیت می‌کند و درون و بیرون می‌سازد. نفوذپذیری، بخشندگی و گشایش در نقطه مقابل صلبیت، تمامیت‌خواهی و درون‌گرایی خاصیت‌هایی هستند که در اثر موضع‌گیری متفاوت در این باره قابلیت تحقق دارند.
ساختمان شماره 19 بنایی با قدمت نزدیک به 40 سال، دو طبقه روی همکف و با 9 واحد اداری است. نیمی از طبقه همکف به پارکینگ و نیمی از آن به یک واحد اداری اختصاص دارد. حیاط فضایی است برای دسترسی و در عین حال جبران کننده کمبود پارکینگ هم هست . نمای ساختمان به طول 30 متر و با ارتفاع 10 متر دچار نابسامانی بصری و فرسودگی است. تصمیم برای اصلاح و بازسازی نما در حالی گرفته شد که امکان تعطیلی ساختمان وجود نداشت. از سوی دیگر هر واحد در طول زمان های مختلف فضای داخلی خود را بازسازی کرده بود. پس امکان مداخله در فضاهای داخلی وجود نداشت. حوزه مداخله در سطح نما باقی ماند. دیوار حیاط در طول زمان به بستری برای آگهی های کاغذی بدل شده بود و این جنگ مداوم چسباندن و کندن ،آثار ناخوشایندی بجا گذاشته بود. عرصه شهری بلافصل پروژه، عرصه ای منفعل، بسته و بی کیفیت است. جداره صلب پل سیدخندان به شدت بر کیفیت نامناسب این گذر سایه انداخته است.
استراتژی طراحی این بود که مرزهای موجود بین “ساختمان – حیاط” و “حیاط- پیاده‌‌رو” بازتعریف شوند. کاهش صلبیت موجود در دیوار حیاط و تقسیم آن با جداره نما روش مواجهه ما با پروژه بود. از این طریق با نفوذپذیر کردن فضای خالی (حیاط)؛ قطعیت تملک و تمامیت‌خواهی را کاهش داده و در عین حال احساس امنیت بی‌حجابی ساختمان نسبت به شهر را جبران کردیم.
سازماندهی بصری بدنه شهری، سازماندهی فضای حیاط از لحاظ بصری و حرکتی، افزایش سبزینگی به عنوان منظر شهری و کیفیت فضایی برای کاربر داخلی، ایجاد فیلتر در مقابل آلودگی‌های صوتی، بصری و محیطی در جهت ارتقاء کیفیت فضا برای کاربر داخلی در طبقات، ایجاد انبساط فضایی در عرصه شهری بلافصل، خلق نمای نشانه‌ای (آیکونیک) از دستاوردهای جانبی تصمیم اتخاذ شده است.
