Showan
Location: Iran | Tehran | Kamranieh
Function: Residential
Type: Penthouse
Area: 600 m2
Year: 2020
Status: Built
Client: Mr. Vafa
Architect: Pragmatica Studio Design | Mohammadreza Mohebali
Design Team: Farzad Hajsharif, Nastaran Nasiri, Shirin Tafazoli
Construction Manager: Hossein Alayee
Construction Team: Babak Makouee, Masoud Azad
Photography: Majid Jahangiri
Showan
Location: Iran | Tehran | Kamranieh
Function: Residential
Type: Penthouse
Area: 600 m2
Year: 2020
Status: Built
Client: Mr. Vafa
Architect: Pragmatica Studio Design | Mohammadreza Mohebali
Design Team: Farzad Hajsharif, Nastaran Nasiri, Shirin Tafazoli
Construction Manager: Hossein Alayee
Construction Team: Babak Makouee, Masoud Azad
Photography: Majid Jahangiri
The Showan penthouse is located on the 6th floor of a classic building in the north of Tehran, Iran. A square-shaped plan with an area of 200 square meters and a height of 5.20 meters, totally fluid and without any divisions, encircled by a 400 square meters terrace.
The ground floor of this project contains spaces such as living and dining room, master bedroom, kitchen, and the maid’s room. The terrace on this floor consists of two parts: The first part interacts with the public spaces, and houses the firepit, barbecue, and a gathering area; while the second part deals with the private spaces, accommodating the playground and jacuzzi. On the mezzanine, there are some flexible spaces such as the game room, library, living room, and the guest room; which are adaptable to change of use, and can be altered according to the needs of the users.
Our approach toward the existing context – with its particular characteristics as an integrated space – was to define a hypothetical imagery. level line (datum), which is determined by the standard height of a residential space; in order to turn the upper and lower areas of this line into a “duality”.
Whatever a house needs as a means to live with the defined standards, and in accordance with the ideas of the residential spaces, is designed below this imaginary alignment line. The lower zone, is the realization of a living space which responds to functional needs, while at the same time, challenges the conventional notions of a living space: A bright, transparent space with a soft, simple, and white texture. Above the line, however, a floating, whimsical space is formed with the sense of an indefinite and flexible plan; at a lower height, not too bright, with a rough and exposed appearance.
Designing some elements such as white ceilings, the fireplace with a height that covers two floors, and the double-height glass bedroom, are in fact playful decisions with the intention of contravening the certainty of the border between the areas and softening the separation, and in order to fasten and join the two spaces. Thus, the living space, while satisfying the needs and concerns of the user, creates an added value to be experienced.
فضای سکونتی در کلانشهر مدرن، پیش‌فرض‌ها و انگاره‌هایی را در خود دارد که محصول عاملیت اقتصاد، بازار و محدودیت‌های ساختاری است. ریز فضاها، مقیاس، تناسبات فضایی، ارتباط فضاها با یکدیگر، سلسله مراتب و سازماندهی پلان از مصادیق این انگاره‌ها هستند. یکی از سوالات قابل طرح در این حوزه این است که معماری چگونه میتواند همزمان با پاسخگویی به نیازهای کارکردی یک واحد سکونتی و تأمین خواسته ها، ارزشی افزوده به همراه آورد؟ از سوی دیگر آیا میتوان با موضع گیری متفاوت نسبت به انگاره‌های موجود به شکل متفاوتی از فضای سکونت دست یافت؟ پروژه بازسازی واحد مسکونی شوان تمرینی است در راستای همین سوالات.
واحد مسکونی شوان، فضایی در طبقه آخر (ششم) یک ساختمان کلاسیک است. فضایی به شکل مربع با مساحت 200 مترمربع و ارتفاع 20/5 متر ، کاملا آزاد و بدون هیچ گونه تقسیم‌بندی. فضای تراس با مساحت حدود 400 متر مربع واحد را در بر گرفته است.
موضع ما در مواجهه با بستر موجود با ویژگی‌های خاص خود، به عنوان یک فضای یکپارچه، تعریف خط تراز فرضی است که بر اساس ارتفاع قرارداری و استاندارد یک فضای مسکونی تعریف می شود تا عرصه‌ی بالا و پایین را در به دوگانه‌ای متمایز تبدیل کند. . هر آنچه یک خانه برای زیست با استانداردهای تعریف شده و منطبق با انگاره های فضای مسکونی نیاز دارد در زیرخط تراز سازمان می‌یابد. عرصه پایین عرصه تحقق فضای سکونت و پاسخ به نیازهای کارکردی است، در عین این که برخی انگاره‌های مرسوم را نیز به چالش می‌کشد. فضایی پر نور، شفاف با پرداختی لطیف، سبک و سفید. در بالای خط اما فضایی شناور، بازیگوش با برنامه‌ای غیرقطعی و منعطف تحقق می‌یابد. با ارتفاعی کمتر، نه چندان روشن، همراه با پرداختی زمخت و عریان.
نقض قطعیت مرزِ برخورد این دوگانه، انبساط و انقباض فضایی و ترکیبی یکپارچه در عین تمایز را خلق می‌کند. بدین ترتیب فضای سکونت ضمن برآورده کردن نیازها و دغدغه‌های ذهنی بهره بردار کیفیتی مضاعف را در معرض تجربه قرار میدهد.
