NOBAHAR HOUSE
Location: Iran | Kermanshah | Bahar St.
Function: Residential
Type: House
Area: 1100 m2
Year: 2019-2025
Status: Completed
Architect: PRAGMATICA ARCHITECTURAL DESIGN STUDIO | Mohammadreza Mohebali
Design Team: Farzad Haji Sharifi, Nazanin Sharif, Alireza Hosseini pour, Somaye Ahmadzadeh, Ahmadreza Rahimov, Siavash Dastgerdi, Kianan Kasaee, Shideh Ataollahi
Presentation: Hossein Khorasani, Parsa Batebi, Siavash Dastgerdi, Yalda Beig Agha
Construction Supervisor: Mohammadreza Mohebali
Structure Consultant: Abdolreza Sadra
Mechanical Consultant: Farnood Aeendar
Electrical Consultant: Eng. Ghasemi
Construction: Mazdak Shekari Construction Group
Photography: Mohammad Feiz Aghaee, Mohammadreza Mohebali
NOBAHAR HOUSE
Location: Iran | Kermanshah | Bahar St.
Function: Residential
Type: House
Area: 1100 m2
Year: 2019-2025
Status: Completed
Architect: PRAGMATICA ARCHITECTURAL DESIGN STUDIO | Mohammadreza Mohebali
Design Team: Farzad Haji Sharifi, Nazanin Sharif, Alireza Hosseini pour, Somaye Ahmadzadeh, Ahmadreza Rahimov, Siavash Dastgerdi, Kianan Kasaee, Shideh Ataollahi
Presentation: Hossein Khorasani, Parsa Batebi, Siavash Dastgerdi, Yalda Beig Agha
Construction Supervisor: Mohammadreza Mohebali
Structure Consultant: Abdolreza Sadra
Mechanical Consultant: Farnood Aeendar
Electrical Consultant: Eng. Ghasemi
Construction: Mazdak Shekari Construction Group
Photography: Mohammad Feiz Aghaee, Mohammadreza Mohebali
For the clients, the house was to become a metaphor of their inner world-a spatial embodiment of inwardness.
In the city of Kermanshah, a young couple embarked on the journey of building a home. Their lifestyle, clarity of aspirations, idealism, and forward-looking perspective set the intellectual framework of the project. The site—an infill parcel of 280 square meters, located on a cul-de-sac within the fabric of the old city—was defined by its southern orientation, narrow proportions (12.5 by 22.5 meters), and the regulation of 60% coverage across three floors.
The surrounding urban tissue lacked visual and spatial qualities, discouraging any desire for outward engagement. For the clients, the house was to become a metaphor of their inner world—a spatial embodiment of inwardness.
The first gesture in constructing this inner cosmos was to design an introverted and autonomous architecture: a space in which light, views, diversity, and vitality would emerge entirely from the interior organization. A box-like typology, resonant with the morphology of urban infill parcels, provided the formal framework. Within this framework, a nine-part structural order was established.
Primary living spaces—such as the sitting room and bedrooms—were placed along the northern and southern bands; the western band accommodated services and vertical circulation (staircase and elevator); and the eastern band unfolded as terraces and semi-open thresholds. Public functions were positioned on the lower level, semi-public on the middle tier, and private domains on the upper floors.
At the heart of the structure, a central void—sculpted through subtraction—became the spatial core. Vertical and horizontal perforations allowed daylight to penetrate deep into the mass, generating a choreography of light that imbued the interior with temporal and atmospheric variation. Here, architecture moved beyond functional clarity to embrace spatial fluidity.
The spatial elements gathered around this central void, interlaced by staircases that transcended their purely connective role to become sculptural agents of continuity. Subtracted volumes not only introduced porosity and visual openness within the rigid shell, but also orchestrated multiple orientations of light, rendering the interior spaces time-sensitive—spaces that shift in mood and character with the passing of hours and seasons.
These voids, as organizational devices, wove together the dispersed programs into a cohesive whole. Through the interplay of solid and void, inside and outside, and the sequencing of movement and vision, a dynamic and heterogeneous order was formed. The interweaving of built and unbuilt—whether in the green passage connecting the living room to the northern bedroom, the southern terrace of the library, or the northern terrace adjoining the kitchen—produced an adventurous interior world: cohesive yet plural, autonomous yet interconnected.
The architectural strategy positioned every interior domain in direct dialogue with a semi-open counterpart, creating an extroverted encounter with the sky while preserving introverted privacy. Subtraction, penetration, and the central void thus emerged as the primary tools for generating coherence, multiplicity, and vitality. They elevated the spatial experience of the dwelling into one of transparency, fluidity, and continuity. Ultimately, the house negotiates the tension between three dualities—solid/void, open/closed, inside/outside—seeking to reconcile a dense and dynamic inner life with the silent, monolithic expression of the exterior.
Through its spatial sequences, the house offers a dynamic narrative of movement and pause. The reciprocity of full and empty, private and collective, inside and outside produces a fluid continuum. Skylights and cross-floor visual connections amplify transparency and unity, while the restrained openings on the façades emphasize inwardness and intensify the focus on the inner cosmos of the dwelling.
The design process began in the winter of 2019, and construction was completed in the summer of 2025.
خانه نوبهار
در شهر کرمانشاه زوج جوانی تصمیم به ساخت خانه گرفتند. سبک زندگی و خواسته‌های مشخص، برنامه و نگاه به آینده و ایده‌آل‌گرایی از ویژگی‌های آن‌ها بود. زمین مورد نظر در یکی از خیابان‌های قدیمی شهر و کوچه‌ای بن‌بست واقع شده بود؛ قطعه‌ای میان‌بافتی و جنوبی به مساحت 280 مترمربع و ابعاد 5/12 در 5/22 متر با ضوابط ساخت ۶۰ درصد سطح اشغال در سه طبقه. وضعیت همسایگی و بافت موجود فاقد کیفیت دید و منظر بود و تمایلی برای ارتباط با فضای بیرون وجود نداشت. خانه برای آن‌ها نمادی از جهان درونی‌شان بود.
قدم اولِ تحققِ این جهانِ درونی، ایجاد فضایی رو به داخل و خودبسنده بود؛ جایی که تمامی کیفیت‌های نور، دید، تنوع و سرزندگی از دل سازماندهی داخلی تأمین می‌شد. فضایی که با الگوی جعبه‌گون قطعات میان‌افزای شهری هماهنگ بود. برای دستیابی به این هدف، ساختاری ۹ بخشی برگزیده شد.
فضاهای اصلی همچون نشیمن و اتاق‌های خواب در نوارهای شمالی و جنوبی قرار گرفتند؛ نوار غربی به خدمات و مسیرهای دسترسی شامل پله اصلی و آسانسور اختصاص یافت و نوار شرقی به تراس‌ها و فضاهای نیمه‌باز. عرصه‌های عمومی در تراز پایین، نیمه‌عمومی در تراز میانی و خصوصی در ترازهای بالایی سازماندهی شدند.
در این ساختار با تهی‌کردن بخش میانی و ایجاد وُویدهای افقی و عمودی، امکان نفوذ نور طبیعی به عمق توده فراهم شد. این سازمان فضایی، ترکیبی از وضوح عملکردی و انعطاف حرکتی ایجاد کرد.
اجزای فضایی یادشده حول وُوید مرکزی گرد آمده و با پله‌هایی که فراتر از نقش صرفاً ارتباطی عمل می‌کنند، به‌صورت عمودی و افقی در هم تنیده‌اند. فضاهای خالی که با تکنیک کاستن از توده اصلی ایجاد شده‌اند، علاوه بر نفوذ نور طبیعی و ارتقای کیفیت‌های بصری و فضایی، گشایش و باز بودن درون را در میان پوسته‌ی صلب و بسته‌ی بیرونی امکان‌پذیر می‌سازند. از سوی دیگر این تکنیک و فضاهای خالی بوجود آمده، شکل ها و جهت‌های متنوعی از نورگیری را امکان پذیر کرده است. این موضوع فضاهای داخلی را حاوی کیفیتی زمان‌مند می‌کند. به نحوی که در هر ساعتی از روز و در هر فصلی از سال تغییر در کیفیت تابش و نور، موجب خلق حس و حال و اتمسفر متفاوتی در فضا خواهد شد.
همچنین این خالی‌ها به‌عنوان عناصر سازمان‌دهنده، پیوندی منسجم میان بخش‌های مختلف خانه برقرار می‌کنند و با تعامل میان پر و خالی، درون و بیرون، و توالی سکانس‌های حرکتی و بصری، ساختاری پویا و متکثر خلق می‌کنند. هم‌پیوندی فضاهای اصلی و خالی—از مسیر سبز که نشیمن طبقه میانی را به اتاق خواب شمالی متصل می‌کند، تا تراس جنوبی کتابخانه و تراس شمالی مرتبط با آشپزخانه—این امکان را فراهم می‌آورد که یک درون پرماجرا و منسجم شکل گیرد، در حالی که خود این فضاها مستقل و واجد کیفیت‌های فضایی و عملکردی منحصربفردی هستند. این ساختار کلیه فضاهای داخلی را در مجاورت بلافصل با فضایی بیرونی ( نیمه باز ) قرار می‌دهد. ارتباطی که در عین محرمیت و رعایت حریم خصوصی از کیفیت فضایی خارجی به ویژه در ارتباط با آسمان برخودار است. در نتیجه، تکنیک کاستن از توده، نفوذ به درون و طراحی وُوید مرکزی، به ابزار اصلی ایجاد انسجام، تنوع و سرزندگی درون پروژه بدل شده و تجربه‌ی فضایی خانه را به سطحی شفاف، سیال و یکپارچه ارتقا می‌دهد. در نهایت کنش پیچیده میان سه دوگانه‌ی (پر/خالی – باز/بسته – درون / بیرون) رابطه‌ای میانِ یک درون چگال، پویا و متنوع را در تضاد با نمودِ بیرونی سخت و یکدست جستجو می‌کند.
خانه با سکانس‌های فضایی متکثر، تجربه‌ای پویا از حرکت و مکث شکل می‌دهد. پر و خالی، بیرون و درون و سطوح عمومی و خصوصی به‌صورت سیال و متقابل عمل می‌کنند. نورگیر سقفی و ارتباط بصری میان طبقات کیفیتی شفاف و یکپارچه ایجاد کرده و محدودکردن بازشوها در نما تمرکز بر کیفیت درونی را حفظ کرده است.
طراحی پروژه در زمستان ۱۳۹۸ آغاز و ساخت آن در تابستان ۱۴۰۴ پایان یافت.
