Darfarin
Location: Iran | Isfahan | Natanz
Function: Accommodation
Type: Ecolodge
Area: 900 m2
Year: 2020
Status: Concept
Architect: Pragmatica Studio Design | Mohammadreza Mohebali
Design Team: Nazanin Sharif, Farzad Hajsharifi
Darfarin
Location: Iran | Isfahan | Natanz
Function: Accommodation
Type: Ecolodge
Area: 900 m2
Year: 2020
Status: Concept
Architect: Pragmatica Studio Design | Mohammadreza Mohebali
Design Team: Nazanin Sharif, Farzad Hajsharifi
The conversion of the Darfarin House into an ecotourism lodge was defined as an adaptive reuse and renovation project in the city of Natanz. By nature, ecotourism lodges serve as temporary accommodations, typically situated in unique local and geographical contexts, enriched with historical and nostalgic elements.
A key aspect of this type of lodging is the collective living experience, which allows residents to interact with one another and engage in friendly gatherings. Therefore, the project focused on two main objectives: emphasizing the spatial atmosphere and character of such accommodations and creating spaces that encourage social interaction and communal living among temporary residents.
To achieve this, structural modifications were made to recreate familiar patterns of traditional architecture from the central Iranian plateau. Elements such as Godal-Baghche (sunken courtyard gardens) and Ravagh (arcades) were incorporated, serving both functional and historical roles. At the same time, the existing building faced several design challenges, including:
To address these issues, an intermediate level was introduced between the ground floor (northern courtyard) and the first floor (roof of the ground-floor rooms). A staircase was used to connect these three levels, altering the project’s circulation pattern from “Entrance → Northern Courtyard → Ground Floor” to “Entrance → Northern Courtyard → Intermediate Level → First Floor.” The lower section of this intermediate level was allocated to restroom facilities.
Additionally, by removing the wall between the southern courtyard and the garden, the depth of the open space and the visual landscape was expanded, while maintaining the distinct identity and separation of the garden and courtyard. The wall was replaced with a 3-meter-wide arcade (Ravagh), which not only softly defined the boundary between the garden and courtyard but also introduced a new spatial layer to the project. Furthermore, the roof of this arcade, seamlessly connecting to the western rooms’ rooftop, was transformed into another communal gathering space.
As a result, through a series of minimal yet strategic interventions across different layers of the existing structure, the project’s core challenges were effectively addressed.
تبدیل خانه‌ی دارفرین به اقامتگاه بومگردی، به عنوان یک پروژه‌ی تغییر کاربری و بازسازی در شهر نطنز تعریف شد. به لحاظ ماهوی، اقامتگاه‌های بومگردی، سکونتگاه‌های موقتی به شمار می‌روند که معمولا در بستر بومی و جغرافیایی متمایز و با درونمایه‌های تاریخی و نوستالژیک محقق می‌شوند. تجربه‌ی زیست جمعی با امکان برقرار کردن ارتباط با سایر ساکنین و گردهمایی‌های دوستانه بخش دیگری از تجربه‌ی زیست در این گونه‌ی سکونتی است. بر همین اساس، تاکید و توجه بر حس و حال و اتمسفر فضایی این گونه‌ی سکونتی از یک سو و خلق فضاهایی برای دور هم جمع شدن و ایجاد بستر تعامل و معاشرت ساکنین موقت از سوی دیگر، موضوعات اساسی در این پروژه بود. بنابراین تغییرات ساختاری در جهت بازتولید الگوهای آشنای معماری تاریخی بستر طراحی(فلات مرکزی ایران) در دستور کار قرار گرفت. الگوهایی مانند گودال‌باغچه و رواق که در عین کارکرد فضایی خود، حامل بار تاریخی نیز هستند.
در عین حال، ساختمان موجود در سطح برنامه با مسائلی مواجه بود از جمله:
با در نظر گرفتن یک تراز بینابینی در میان تراز همکف (حیاط شمالی) و طبقه‌ی اول(بام طبقه‌ی همکف) و اتصال این سه تراز به یکدیگر با راه‌پله، ارتباط میان تراز همکف و تراز طبقه‌ی اول برقرار شد. بدین ترتیب سیرکولاسیون پروژه به نحوی تغییر یافت که مسیر “ورودی-حیاط شمالی- طبقه‌ی همکف” به “ورودی- حیاط شمالی- تراز میانی- طبقه‌ی اول” تغییر پیدا کرد. قسمت زیرین تراز میانی نیز به مجموعه‌ی سرویس‌های بهداشتی تخصیص پیدا کرد.
با حذف دیوار بین حیاط جنوبی و باغ، عمق فضای باز و چشم‌انداز موجود بیشتر شد. در عین آن که هویت هر یک و تمایز میان باغ و حیاط حفظ شد. دیوار جای خود را به یک رواق با عرض 3 متر داد تا این رواق علاوه بر مرزبندی نرم میان باغ و حیاط، عرصه‌ی فضای جدیدی به پروژه اضافه کند. سقف این رواق در اتصال با بام اتاق‌های غربی نیز به عرصه‌ی دیگری برای باهم بودن تبدیل شد. در نتیجه با شماری از مداخلات حداقلی در لایه‌های مختلف بنای پیشین، به مسائل اصلی مطرح شده در پروژه پاسخ داده شد.
